Et misjonærbarns historie
For Marit Tjelle Drabløs (70) var barndommen på Den norske skulen i Japan eit lukka rom i mange år.
Bak skuffene under køysenga er det eit holrom. Enkelte kveldar gøymer ho seg her. Ligg heilt musestille til kysten er klar. Ho veit ikkje heilt kvifor. Det er holrom i minna også. Men ho hugsar at ho gøymer seg mykje. Langs veggen utanfor soveromsvindauget, der ho så vidt klarer å klamre seg fast, heilt til ho sansar at faren er over. Bak plansjane på utstyrsrommet. Eller inne på Tatami-rommet, der den japanske hushjelpa bur. Her er det varmt, og stråmattene på golvet lunar. Er det ei slags umedviten søking etter tryggleik? Ei stove? Som barn tenker ho at ho gøymer seg for den som står. Eller for ei husmor som spring etter henne med vinterjakka. Det var kanskje dei tinga også. Ein uskuldig gøymeleik. Men etter eit møte for tidlegare misjonærbarn på 90-talet, byrjar ho å grine. Så byrjar kroppen å hugse kva ho eigentleg gøymde seg for.
Eit grått kapittel
KALL: Lars og Haldis Tjelle kom til Japan i 1951 for å jobbe som prestar. I løpet av dei 14 åra i Japan fekk dei (f.v.) Astrid, Marit, Ingunn, Øyvind og seinare Lars Sigurd. På bildet t.h. står Marit ytterst t.v. Begge foto: Privat
− Historia mi er ikkje eineståande diverre, byrjar Marit.− Dette er ei vanleg historie. Ei grå historie, seier ho på ei dialekt det er vanskeleg å plassere på eit kart.Definitivt Haugesund, men kanskje eit snev av Austlandet, Trøndelag og Sunnmøre også. For ho har flaksa mykje rundt, som ho seier. Reisa byrja i Japan i 1953, der ho er fødd. Marit er 12 år då familien flyttar til Norge. Først Haugesund, så Stjørdal, tilbake til Sildabyen, studiar i Kristiansand og lærarjobb på Tomter, der ho møter ein sunnmøring og ender opp på eit lite småbruk i Dalsfjord i Volda.Marit tek ein slurk av ein kvit Figgjo-kopp. Det står «NMS» med lyseblå skrift på den. Ho er tilbake på Misjonsmarka i Stavanger, der det heile byrja med eit sterkt kall djupt planta i to NMS-misjonærar som er foreldra hennar. Det er 73 år sidan dei drog til Japan første gong.− Kvifor vil du dele di historie i MT?− Eg vil snakke sant om erfaringa mi, om smerta, men også ei ny glede eg har fått. Dette er eit tema som aldri går over. Vi må snakke om det, igjen og igjen.
Eit gult hus
Lars og Haldis kjem til Japan i 1951 for å jobbe som prestar. I løpet av dei 14 åra i Japan får dei fem barn. Astrid, Marit, Øyvind, Lars Sigurd og Ingunn som dør av ein hjartesjukdom 30 år gamal.Etter eit noregsopphald i 1958, har Marit kome i skulealder. Ho er spent som førsteklassingar flest.− Storesøstera mi gjekk der allereie, så eg var heldig. Vi skulle bu på rom saman. Det kjentest trygt.Marit blir «ein enkel elev. Ja, det er lite styr med henne.»
